A SUBREALISTA VIDA DE ESTE HOME (3)

Ser mediocre en todo require dunha gran precisión,non se pode destacar en nada; Súa plumaxe era mediocre, súa danza de apareamento tamén, e todo o que o rodeaba era sempre superior ou inferior a el, pero non se sentía frustrado,non era consciente da súa mediocridade e por iso podía desprazala con certa facilidade, o seu cerebro e as súas capacidades cognitivas tamén eran mediocres, inda así pensou que unha invasión presidida polo rei podía ser un verdadeiro caos. Non falto de razón decidiu deixar o tema e preparar a súa viaxe, polo pouco que sabia a terra era un lugar con moita auga...precisaría o seu flotador.

Alexandre, Selkirk para os seus amigos, érache un chisco raro, non che era mal home, pero gustáballe moito montar follóns.Aquela noite a súa moza deixara a relación así que cando saíu de borracheira e aquelas mozas apertáronse a el ofrecéndolle sexo,so soubo respostar:

- E é seguro?-

Seguiunas ata un alboio alongado, e cando se decatou topábase nun foxo rodeado de xente sentada en gradas. As mozas botáronlle unha canela de bambú

-Para que loites- dixo a rubia ( ou eso e o que lembrou o cabo do tempo) .

Por unha cancela de ferro entrou un fulana meirande ca el en altura, forza e armamento

-Réndete- dixo Alexandre.

O fulano deixou que remataran os risos e díxolle – E se non me sae de...- non chegou a rematar a frase, levou ca vara nas súas partes nobres e logo na caluga, a petición de Selkirk non fora unha declaración de intencións, fora unha intención en si, a de falo pouco e bato moito. Golpeou a porta e entre os berros da xente e os laios do seu opoñente apertouse as mozas _que ai desa noite de sexo?-

Non sei moi ben como lle foi o conto, e el tampouco, rematou durmindo nunha rúa cega a carón dun fulano moi raro e doutro máis normal pero que fedía.

Cando Daniel acordou, e veu a cascuda o seu carón, ceibou un laio, o insecto abriu os ollos,mirou para Daniel logo para o outro compañeiro de soños e fíxolle un aceno o home que se topaba en pe para que non berrase.

-Enténdesme?- a cascuda asentiu.

- Falas?- A cascuda falou...Ben, máis ben emitiu unha serie de sons que, se fosen un chisco bastante máis coordinados, terían parecido con algún xeito de linguaxe hoxe extinto.

En pouco tempo empezou a falarlle máis tranquilo e ensinoulle a falar ( O certo é que a cascuda aprendeu por si sola, pero co tempo Daniel sempre se gabou de ter sido el quen lle ensinara) fíxolle saber o becho que se chamaba Xoves, pois ese era o día da semana no que se toparon, o por o menos o que pensou o home por que certamente era Venres, inda así, chamouno dese xeito para lembrar ese intre. Tamén lle ensinou a verba amo e indicoulle que ese era o seu nome...pero so conqueríu có ortóptero lle chamase mamón.