O VINDEIRO

CONTOS DE TABERNA

A neve cubría os campos de Donante incomunicándoa con outras aldeas; cousa que a ninguén lle importaba un carallo, se fai frío escorregase, acostumaban a dicir; e que mellor sitio para facelo ca taberna. Alí dirixíase Manolo “ O panduriño”,chamábanlle así por lle facer mofa, que segun el mesmo dicía, nunca comía pan do día por que se lle pegaba os dentes e igual lle caian o lavalos, ou podía afogar, con el ía “O irlandés” que rompeu o silencio.
- oes, ¿sabes que vou ter un fillo?
- Home pois alégrome
De novo calaron e de novo non foi Manolo o primeiro en falar.
-Pois eu non tanto, si o tivese a miña muller seria mellor.
Tremendo do frío avanzaban a duras penas polo branco manto, chegando o seu destino cando pensaban que se lles conxelaban os pes, bateron a porta do antro deixando co cargado e quente aire do interior penetrara polos seus poros .
O local era pequeno, con xamóns no teito vertendo a súa grasoada, piso de pedra con moitos saíntes, unha longa barra e catro mesas; atendía alí como lexitimo dono Antón, un home de pouco comer, moito beber e máis parolar.
-¿Qué vos poño Manolo?
Preguntou os recen cegados con moito animo.
- ¿pero que vai ser alma cándida?, ¿qué vai ser?
O taberneiro colleu dúas copas e con certa torpeza, adquirida cos anos, serveulles santón. Un vello chamou por Manolo.
- Ti rapas, ben paca- desolle- Cóntalle o fendemillos do Xines o conto do venideiro. Manolo pensou un chisco e tomou un pequeno sorbo da súa bebida.
- Non señor Luís, non llo conto.
O vello sentiuse ofendido,xuntou as cellas e montou un beizo por riba do outro
- Que non o conto poña como se poña, que non sei contalo
O ancián inda parecía máis encarrabuxado.
- Pois a si che salja un callo na punta do...
- Luís, home
Interrompeuno o seu amigo
- Que pasa, ía dicir do naris
- E eu son Jalloso, non che toca o nabo.
- Agora diséchelo ti
O taberneiro divertíase escoitando a berra dos vellos, pero Manolo non a aturaba, o irlandés liscara a mexar e parecíalle que lle ía estourar a cachola
- Pois ben contareina, pero os demais tamén teñen que contar algunha.
Todos asentiron, Señor Luís e o Xines prestaban atención como se foran dous nenos a punto de escoitar un conto de fadas. Manolo apurou o Sansón e fisolle un aceno a Antón para ca enchera de novo, este colleu a botella e unha copa para el e sentouse a carón dos contertuluios os que xa se unira algún veciño máis.
- ¿Qué? ¿escomenzas a parolada ou que?
Espetou alguén. Non che tiña moitas gañas de contalo, non entendía o interese por aquel conto, dubidaba de que tal como llo contara o defunto do seu pai fose certo. Xines pareceu adiviñar o que pensaba.
- Mira rapas, ti es o único que sabe ben esa historia, por que es o primeiro e o derradeiro o que llo contou teu pai, que en paz descanse.
Soou un finxido e xeral amen.
- así que cóntao dun raio de vez.
Suspirou, que faría el para merecer aquelo, polo menos esperaba que lle pagaran as súas copas, como non tiña mais remedio escoemenzou a súa historia ca absoluta atención de todos

O vindeiro

Quizais non fixera ben ó gastar as dez pesetas para ver aquela película,pero a verdade era que alí arriba de todo no galiñeiro do Cervantes,sentíase poderoso, ou polo menos máis alto do normal.
O sair do cine comezou a doerlle o xeonllo esquerdo-.Hai cambio de tempo.- Sentenciou. Aínda tiña os ollos bagoosos pero non deixou saír ningún salaio. Gustaríalle poder cantar aquela canción “ Pisa morena, pisa con garbo...” Comezaba a creer que aqueles dous pesos foran ben investidos.
Persignouse cadenciosamente ó pasar polo convento de Vista Alegre, e adicouse a pensar que farían as monxas alí pechas. Alguén que pasaba nunha bicicleta, saudou erguendo o brazo. Pareceulle Carlos, o fillo de Lucho, pero non devolveu o saúdo. Tíñache ben poucas ganas, só dixo para si. “ Que ben vive ese carallo e eu aquí fodido”. Si. Xoán estaba ben fodido, tiña mal o xeonllo, o pulmón, a columna, a... Ben, atopábase feito un noxo, e a culpa era da mina. Pasou moito tempo ala en Sanfíns a extraer o estaño, e ata quedou sepultado. Ninguén mirara pola súa saúde. Daquela, cando o sacaron de entre os escombros e cascallos, os amigos mofábanse del por que cada vez que esbirraba, o seu oído esquerdo pitaba coma o asubío do sereno. El gabacheaba de que se tapaba o nariz e mailo boca podía respirar pola orella, pero a xente non lle facía caso. Agora non oe nada por ese oído, pero el pensa que non lle fai moita falla: para o que hai que oír.
Pouco a pouco, sen decatarse, chegou a Fontecarmoa. Pasando entre murallas lembrou o que os vellos dicían-Fontecarmoa dende lonxe parece vila, ten un choqueiro na entrada e unha farsa na saída. Nunca comprendeu aquel dito que tanto tiña oído na matanza do porco alá polo San Martiño.
De súpeto pegáronlle unhas ganas enormes de mexar, e alí, contra un valo, comezou a vaciarse. Pasou por alí o párroco e botoulle unha burla. El respostou cunha gargallada. Feita a súa necesidade, continuou camiñando. Caíalle ben o señor cura, non podía decir o mesmo de moita xente da aldea. Odiaba os novas, os sopícaros, os petos, os caxaravillas, os vechos, os cheirolas, os...non, os Rasilla non, que eles son os donos de case toda a parroquia e ademais tenlles levado moitas veces a vaca a braña que hai tras da súa casa, na de María Culler. O señor Rasilla sempre pensou que aquel era un bo sitio para facer un campo de fútbol, e ¿quen sabe?, ó mellor co tempo... Pero el non era quen de odiar a ninguén, noso pai xa deixou escrito que nos amaramos todos.
Santigüouse ó pasar a beira da igrexa, e o mesmo fixo fronte ó cruceiro; alí, prendeulle lume a un pito e fumouno ata ven subida a costa. O pouco comezou a amorriñar, el botou unha maldición contra o tempo e maila nai que o fixo que non ten culpa. Afondou a testa no colo do seu abrigo e comezou a correr salpicando a herba co incipiente fango. Ninguén o volveu ver, e ninguén se preocupou por que tivera desaparecido, a fin de contas, so era un vindeiro