Realidade e percepción

Boas Xefe Merino:
Creo que foi Bergman quen dixo que todo é cambiante, e que por elo, é imposible captar a realidade. Eu creo que o que cambia é a nosa percepción desa realidade,si, estou de acordo que a natureza ten un forte compóñente metamórfico, pero tamén é certo que o termo “ realidade “ inclúe moito máis do que se pode amosar por medio fisiconaturais...A máis, unha pedra segue a ser unha pedra por moito que troque a nosa perspectiva dela, co paso do tempo pode cambiar a súa forma ( ou desaparecer) pero para a meirande parte de nós ese cambio non é perceptible, é a súa realidade é que segue sendo unha pedra.
O feito de que a realidade troque segundo sexa a nosa percepción dela non deixa de ser un problema...e un problema moi gordo ¿Por que? Pois por a sinxela razón de que a nosa percepción ( non son de opxetos e cousas se non tamén de ideas e feitos) e sinxela de manipular. A historia da nosa percepción (individual ou colectiva) esta chea de manipulacións, dende as máis “inocentes” (Todos nós deixamos enganar cando imos a un espectáculo de maxia) ata as máis agresivas ( a publicidade por exemplo) e a medida que o acceso a información aumenta, nosa “liberdade perceptiva” diminúe e vese máis ameazada, polo que podemos considerar os medios de comunicación como os meirandes “manipuladores” sensoriais.
A nosa visión das cousas tamén troca segundo sexan nosos propios intereses ( ou intereses alleos que nos fan ver coma nosos) Así, un aborixe da Amazónia, vería unha hectárea da xungla coma un lugar idóneo para a caza, a recolección e demais necesidades básicas; pero un empresario (occidental ou non, non nos equivoquemos) vería a mesma hectárea como un lugar ideal para obter futuros mobles de deseño ( entre outras moitas posibilidades).
Somos pois escravos da nosa percepción, e a nosa percepción o é dos nosos sensos, os cales, por desgracia, son sinxelos de enganar. ¿ Que conclusión saco de todo isto? Pois certamente non o sei, a liberdade humana depende dun factor moi variable como é a súa propia capacidade de discernir o que é real ou non, do que é natural. Polo cal o home canto máis se separe da súa condición “animal” máis fácil é que perda todo contacto ca “realidade” que ó rodea...Quizais debiamos de parar un chisco e replantarnos noso lugar neste mundo que nós tocou, o mellor deste xeito poderiamos captar a realidade é reflexala nuns actos adecuados...quen sabe..”maña” o veremos.
Ben non che dou máis a lata, a coidarse meu